"Başkalarının bize yüklediği rolleri gayet iyi oynuyoruz. Bizi kim, nasıl görmek isterse, anında o kılığa giriyoruz. Yüzlerce maske takıyoruz yüzümüze, sürekli saklanıyoruz. Her şey oluyoruz da bir tek kendimiz olamıyoruz. Ve yaşam delice bir hızla akıp giderken, ”Ha bugün, ha yarın” diyerek her şeyi ama her şeyi erteliyoruz. Kendi hayatımızı yaşamayı daha sonraya bırakıp, hep başka başka yaşamları giyiyoruz üzerimize. Bir de bitmek tükenmek bilmeyen beklentilerimiz var. Nasıl ki başkaları bizden bir şey bekliyor, bizde aynı şeyi yapıyoruz. Beklentilerimiz yerine gelmediği zaman karşımızdaki kişiyi acımasızca eleştiriyor, yargılıyoruz. Aslında olmadıkları ve belki de hiçbir zaman olamayacakları kişilere dönüşmelerini istiyoruz. Bir insanı değiştirmek için harcanan zamanın beyhude geçmiş olduğunu anlayamıyoruz, göremiyoruz. Beklentilerimiz yerine gelmedikçe öfkeleniyoruz, küsüyoruz. ”Kimse beni anlamıyor” diye diye, kendimizi iyice anlaşılmazlığa ve elbette yalnızlığa itiyoruz."
